Performers

Waarover gaat deze productie?
De voorstelling is een soort herneming van de originele Paradise Now uit 1968. En het idee is: kunnen wij het gevoel van ’68 recreëren in 2018, 50 jaar later? Kunnen jongeren van vandaag nog een revolutie in gang zetten en zo’n fantasie hebben over de toekomst of zijn we allemaal een beetje te pessimistisch?

Hoe zou je die originele Paradise Now beschrijven?
Een ritueel. Een experiment. Een soort trance of een spirituele trip waar ze het publiek probeerden in mee te trekken. Een aanzet tot anarchie via een ritueel, denk ik.

Hoe is het repetitieproces voor jou verlopen?
Wel vermoeiend en veeleisend, maar dat vind ik goed. Ik heb al aan producties meegedaan waarin je één keer in de week een paar uur samenkomt, gedurende een jaar. Dat is veel minder productief en minder heftig. Hier ben je soms twee weken aan een stuk aan het repeteren. Dan zit je er heel de tijd mee in je hoofd. Je denkt er heel de tijd aan. Het is wel leuk dat het zo intens is. Dat mimict de stijl van toen ook, denk ik.

Waarvoor zou jij op straat komen?
Wat mij op dit moment heel erg inspireert zijn de jongerenprotesten in Amerika tegen wapengeweld. Ik heb het gevoel dat die situatie een beetje is zoals in ’68. Die jongeren willen echt gehoord worden en ik vind dat sterk.

Heb je een ander beeld van dans gekregen door deze productie?
Ik heb wel wat gedanst, maar ik dacht altijd dat het mooi of vormelijk of elegant moest zijn. En hier is dat totaal omgedraaid. Dans moet niet echt een vorm hebben. Het kan ook gewoon beweging zijn. Ik denk dat ik dat door het zelf te doen veel meer kan appreciëren.

Als je één van die 50 beelden zou moeten van kiezen, welke zou dat dan zijn en waarom?
Puur qua foto vind ik die van Vietnam heel mooi en heel emotioneel ook.

Als we in de jaren ’60 zouden leven, zou je dan een hippie zijn?
Ik zou dat waarschijnlijk wel willen maar ik weet niet of ik cool genoeg zou zijn om een hippie te zijn. Misschien zou ik dan uit een heel bekrompen familie komen en daar totaal niks te maken mee willen hebben. Maar ik zou wel graag willen geloven dat ik het geweest zou zijn.

Waarover gaat deze voorstelling?
Voor mij gaat het over de maatschappij, over de problemen, maar ook over de goede dingen en de dingen die moeten veranderen. Het is nogal radicaal, denk ik. Niet per sé in de negatieve zin. Soms weet ik zo niet echt over wat het gaat precies, maar ik denk ook dat dat niet zo erg is.

Hoe zou je die originele Paradise Now beschrijven?
Redelijk saai. Nogal bizar. En vooral een soort revolutie in de theaterwereld want tot dan toe was alles nogal klassiek, maar dit was echt zo’n grote stap. De durf van die mensen! Ze waren meestal helemaal naakt of half en ze kregen redelijk vaak negatieve opmerkingen. Dus ik denk dat dat ook wel de bedoeling was om de mensen een soort van schokkend gevoel te geven. En ik denk ook wel dat dat gelukt was.

Hoe is het repetitieproces voor jou verlopen?
In het begin was het redelijk vaag allemaal. Maar dat was niet zo erg. En toen begon ik wel een soort van systeem te vinden en voor mezelf te ontdekken waarover het ging. Bij veel dingen wist ik in het begin niet waarom we dat deden. Maar toen begon ik daar zo’n eigen creatie van te maken en dat maakte het leuk voor mij.

Waarvoor zou jij protesteren vandaag?
Vooral tegen racisme en voor gelijkheid. En oorlogen wil ik ook niet meer.

Heb je door deze productie een ander beeld gekregen van dans?
Ik heb vooral een breder beeld van wat je kunt doen met dans. In het begin had ik het idee van je doet iets en dat moet altijd spectaculair zijn, anders werkt het niet echt. Maar nu weet ik dat het niet altijd superindrukwekkend moet zijn. Het kan ook bizar zijn en simpel en dan heb je ook al een soort betekenis in de dans.

Als je één van die 50 beelden zou moeten van kiezen, welke zou dat dan zijn en waarom?
In het begin doen we een foto met een selfie van allemaal bekende acteurs en ik vind dat de leukste foto om uit te beelden. De sfeer in die foto is wel grappig en leuk. Wel een beetje fake, maar daar zit zoiets in, ik weet niet.

Waarover gaat deze voorstelling?
Voor een deel is het een re-enactment van Paradise Now uit 1968, maar tegelijk ook een reflectie over wat er in de jaren tussen tussen toen en nu is gebeurd. De makers van de originele Paradise Now dachten toen ‘alles wordt beter’, een gevoel dat nu misschien niet meer echt overheerst. Daardoor kunnen we het enkel nog naspelen.

Hoe zou je die originele Paradise Now beschrijven?
Een anarchistische trip, waarbij het idee was om niet alleen het publiek maar ook de spelers zelf en de hele samenleving te mobiliseren en tot een ander denken te brengen.

Hoe is het repetitieproces voor jou verlopen?
Heel fijn. De eerste periode was het vooral veel uittesten en gewoon meedoen en zien wat er gebeurt. Maar dan was er vrij snel een structuur waarin Michiel volledig kon zeggen wat hij wou zeggen en waarin wij ook makkelijk mee konden

Waarvoor zou jij protesteren vandaag, wat wil je zien veranderen in de wereld?
Ik heb het gevoel dat tijdens mijn hele leven tot misschien de laatste twee jaar er nooit echt een protestmars is geweest ofzo, of toch niet dat ik mij heel bewust kan herinneren. Er waren wel protesten maar minder in het geëvolueerde Westen waar wij deel van uitmaken. Er was geen nood om te protesteren. Ik denk dat wij puur persoonlijk voor onszelf die noodzaak nog altijd niet echt voelen. Ik heb ook nog nooit de behoefte gehad om met een bepaalde betoging mee te doen. Misschien ben ik te weinig geëngageerd. Ik weet niet.

Als je één van die 50 beelden zou moeten van kiezen, welke zou dat dan zijn en waarom?
Het is misschien stom, maar dan misschien die van Saturday Night Fever. Ik weet niet, dat is gewoon een leuk moment. Bij de andere foto’s zijn we allemaal een puzzelstukje of zo en bij Saturday Night Fever is het gewoon Lore en ik.

Waarover gaat deze voorstelling?
Voor mij is het een hommage aan de originele voorstelling uit 1968 maar ook een hommage aan de vijftig jaren ertussen en ook hommage aan vandaag en aan ons.

Hoe zou je die originele Paradise Now beschrijven?
Heel wild, naakt en gedurfd. Zoals die periode ook was: mei ’68 en zo.

Hoe is het repetitieproces voor jou verlopen?
Het is al heel leuk geweest en ik denk dat het nog heel leuk zal worden: een hele lange periode samen. We kennen elkaar en we kunnen met elkaar lachen en zagen en iets zeggen over elkaar zonder dat het hard aankomt. Dus het is een heel leuke groep.

Waarvoor zou jij protesteren vandaag?
Ik vind dat veel minderheden al getolereerd worden maar nog niet helemaal geaccepteerd worden. Daar is een groot verschil tussen. Dus daarvoor zou ik op straat komen.

Heb je een ander beeld gekregen van dans door deze productie?
Ja, want ik ben zelf geen danser ik heb nog nooit gedanst. Op de site stond dat ze spelers en dansers zochten en ik heb toen een naïef mailtje gestuurd  met “ik doe auditie als speler”, want ik wist dus niet dat ze spelers-dansers zochten. Ik had al tegen iedereen verteld dat als ik moest dansen ik niet zou meedoen, maar kijk, hier ben ik nu. Het is een eerste ontmoeting voor mij met dans en ik vind het heel leuk, want die kant had ik nog nooit ontdekt.

Als je één van die 50 beelden zou moeten van kiezen, welke zou dat dan zijn en waarom?
Het jaar 2000, denk ik. Dan doen we Britney Spears en ik had ervoor gevochten om zelf Britney Spears te zijn, maar dat mocht niet, maar nu ben ik wel een achtergronddanser in de foto.

Als we in de jaren ’60 zouden leven, zou je dan een hippie zijn?
Ik denk graag van wel, maar ik weet niet of ik daarmee in contact gekomen zou zijn in die tijd. Maar ik denk dat ik het wel graag geweest zou zijn.

Hoe zou je de originele Paradise Now beschrijven?
Wild en vaag en wazig. Ik was er een beetje door geschrokken in het begin toen we die film zagen en ik vond dat wel een beetje raar. Maar dan zijn we er gewend aan geraakt.

Hoe is het repetitieproces voor jou verlopen?
In het begin dacht ik: wanneer gaan we nu eigenlijk beginnen? Want we waren bezig met dingen uitproberen en dan dacht ik: wanneer gaan we nu eens iets vastleggen? Pas in de helft van het repetitieproces werd het duidelijk: we hebben dit en dit gaan we doen. En nu is het al makkelijker om te zien, want we zijn bijna klaar.

Heb je een ander beeld van de jaren ’60 door aan hieraan te werken?
Eigenlijk heb ik nog nooit in mijn leven nagedacht over de jaren ’60. Door hieraan mee te doen, ben ik dingen beginnen opzoeken en dat hebben we samen met Michiel besproken. Ik denk nu, dat ik wel veel weet over de gebeurtenissen van toen.

Waarvoor zou jij protesteren vandaag?
Het respect voor de wereld.

Heb je een ander beeld gekregen van dans door deze productie?
Ja, ik vond het eerst raar, want ik hoopte dat er dans in kwam en dat was dan niet zo, maar eigenlijk is het wel dans maar misschien geen traditionele Westere dans. Dat is raar, want ik vind niet echt dat het dans is, maar volgens het theaterstuk is het wel een soort van dans, eigenlijk.

Als je één van die 50 beelden zou moeten van kiezen, welke zou dat dan zijn en waarom?
Ik denk: de oorlog in Vietnam. Omdat dat een heel iconisch beeld is en ik vind dat leuk om te doen ook. En ik had dat eens voorgedaan aan mijn ouders en zij herkenden het meteen. Dat vond ik wel leuk om te horen want ik wist niet dat dat zo bekend was.

Hoe zou je de originele Paradise Now beschrijven?
Vrij chaotisch. Ik heb het niet helemaal gezien. We hebben een ingekort videofragment gezien van 40 minuten. De originele voorstelling was 4 uur en naar het schijnt erg saai. Ik kan mij wel inbeelden het moeilijk was om ernaar te kijken, maar ik vind het wel chapeau wat ze gedaan hebben. Zo gedurfd en vernieuwend en radicaal.

Hoe is het repetitieproces voor jou verlopen?
Heel goed. De eerste twee weken zaten wij in residentie in Dommelhof in Limburg. Dat was een beetje als een kamp: elkaar leren kennen en dingen uitproberen. Dat was heel tof en dat heeft ook direct de basis gelegd voor alles: heel dicht bij elkaar zijn en heel de tijd samen eten, samen slapen, samen repeteren. Dat heeft heel veel gedaan voor waar we nu zijn en hoe we met elkaar omgaan. En ook Michiel is een heel interessant persoon om mee samen te werken. Ik amuseer mij echt en heb het gevoel dat er naar ons geluisterd wordt en dat onze stem echt inbreng heeft in de voorstelling en dat vind ik fijn.

Heb je een ander beeld gekregen van de jaren ’60?
Het beeld dat ik heb van de jaren ’60 is heel hippie, heel experimenteel, zoveel mogelijk tegen alle conventies ingaan. Heel erg vanuit de jongeren, vanuit de studenten echt. Ik denk dat het wel nodig was op dat moment om ergens uit te breken.

Daardoor is het op dit moment wel wat moeilijker, merk ik, om iets nieuws te maken, omdat zowat alles al eens is uitgeprobeerd. Een voorstelling zoals die in ’68, gaat nu niet meer zoveel impact hebben.

Waarvoor zou jij protesteren vandaag?
Sowieso tegen de polarisering van alles en iedereen. Ook tegen de politiek. Ik heb het gevoel dat de democratie een beetje op een kantelpunt zit nu. Ik vind dat heel moeilijk, omdat ik net 18 ben geworden en net stemrecht heb gekregen. Ik vind het heel moeilijk om in te schatten waar partijen voor staan, in plaats van hoe ze in de media verschijnen.

Ik wil meer duidelijkheid scheppen, in plaats van alles te relativeren. Er moet meer radicaliteit komen. Ik heb het gevoel dat iedereen zo bang is om op andermans tenen te staan. Je mag echt wel voor  je mening opkomen.

Als je één van die 50 beelden zou moeten van kiezen, welke zou dat dan zijn en waarom?
Het beeld van Kosovo waarin Abigail wordt vastgehouden vind ik een heel sterk beeld. Ik vind het heel sterk omdat die vrouw zo wordt overmeesterd en ook de pijn in haar gezicht vind ik heel sterk.

Als we in de jaren ’60 zouden leven, zou je dan een hippie zijn?
Absoluut! Ik ben nog steeds een beetje hippie. Een beetje: spread the love, tolereer elkaar en doe de dingen nu je nog jong bent. Maar ook: gebruik je positie van jongvolwassene. Ik zou daar absoluut in meegegaan zijn denk ik.

Waarover gaat deze voorstelling?
Het gaat over een voorstelling die in mei ’68 heeft gespeeld, een heel vernieuwende voorstelling. En nu gaan wij terugkijken wat voor impact die voorstelling gehad heeft.

Hoe zou je die originele Paradise Now beschrijven?
Veel naakt. Vrij wild. Iets speciaals. Iets heel kunstzinnings.

Hoe is het repetitieproces voor jou verlopen?
Vrij rustig. Alles ging zo heel geleidelijk aan: we zien wel. We mochten ook echt onze ideeën geven en dat was wel tof. Niks moet, alles mag.

Waarvoor zou jij protesteren vandaag?
Dat vind ik een moeilijke vraag, omdat ik nog maar 14 ben. Ik weet zelf nog niet hoe alles loopt in de grote wereld om het zo te zeggen, dus ik weet niet echt.

Heb je een ander beeld gekregen van dans?
Ja. Vroeger dacht ik altijd dat dans altijd hetzelfde is en op tellen en zo. Nu leer ik dat ruimer te bekijken. Dat vind ik wel tof.

Als je één van die 50 beelden zou moeten van kiezen, welke zou dat dan zijn en waarom?
De selfie dan toch wel. Omdat we daar met z’n allen samen staan. Dat is wel een tof moment.

Als we in de jaren ’60 zouden leven, zou je dan een hippie zijn?
Dat hangt van veel dingen af. Vanuit mijn thuissituatie gezien denk ik van niet, want ik weet niet hoe mijn ouders daarover zouden denken. Maar als ik dat had gewild, dan had ik dat wel gedaan, dus ja, misschien wel.

Waarover gaat deze voorstelling?
We kijken terug op een voorstelling die 50 jaar later een heel andere betekenis heeft gekregen. Het anarchisme van toen, is nu iets totaal anders. We willen misschien nog hetzelfde overbrengen, maar dat is niet meer mogelijk, omdat we in een andere tijd leven.

Hoe zou je die originele Paradise Now beschrijven?
Intens. Mensen die zich echt volledig voor iets geven en samen iets opbouwen en zo op een heel levendige manier hun ideeën en filosofie proberen over te brengen op het publiek.

Hoe is het repetitieproces voor jou verlopen?
Leuk. Het leek altijd alsof we niet goed wisten, waar we naartoe gingen. Er zijn heel veel dingen die we hebben uitgeprobeerd, die we uiteindelijk niet hebben gebruikt. Maar dat maakt het ook leuk omdat je niet gefixeerd bent op één ding. En het werd wel snel duidelijk dat we ons niet teveel zorgen moesten maken over het proces en gewoon meegaan met Michiel.

Hoe kijk je naar de jaren ’60?
Misschien waren hippies een beetje naïever dan wij nu zijn. Niet op een domme manier of zo, maar omdat ze nog dachten dat ze veel impact konden hebben. Ze zijn daar met heel veel positieve energie aan begonnen, maar uiteindelijk is dat het toch niet echt gelukt om iets te veranderen. Of toch niet veel.

Waarvoor zou jij protesteren vandaag?
Tegen de armoede.

Als je één van die 50 beelden zou moeten van kiezen, welke zou dat dan zijn en waarom?
Het beeld van de blauwhelmen: je ziet daar geen gezichtsuitdrukkingen. Ik vind het zo raar om in de positie te liggen van die persoon. Ja, ik kan er niet echt een uitleg aan geven.

Waarover gaat deze voorstelling?
Het gaat over de revolutie van ’68. Of toch de ideeën die daar een rol in speelden en hoe wij, jongeren die eigenlijk niks met die geschiedenis te maken hebben, die idealen nu zien en voelen.

Hoe zou je die originele Paradise Now beschrijven?
Op de videobeelden leek het heel wild en heel extreem en agressief ook. Maar we hebben ook recensies gelezen die zeiden dat het allemaal wel meeviel qua agressiviteit en dat het eigenlijk niet zoveel voorstelde.

Hoe is het repetitieproces voor jou verlopen?
Heel goed. Hoewel we allemaal heel anders zijn en totaal andere achtergronden en interesses hebben. Ik vind dat we een heel mooie groep zijn en dat we heel goed overeen komen zowel op het podium als in de foyer.

Heb je een ander beeld gekregen van de jaren ’60?
Ik denk dat er ineens een soort wereldlijk gevoel was, bij een bepaalde strekking van mensen. Mensen die allemaal tegen het establishment ingingen en tegen dingen die voordien van zelfsprekend waren. Ik denk dat dat voor het eerst was: zo een collectief idee.

Waarvoor zou jij protesteren vandaag?
Eén van de vragen die wij ons ook stellen is: kunnen wij nog geloven in iets dat echt gaat veranderen als wij ervoor zouden protesteren. Ik vind het heel moeilijk om daarop te antwoorden, want bij elke wens die ik zou hebben, kan ik ook wel 20 dingen bedenken waarom die wens niet zo kunnen doorgaan. Je denkt al te ver na van of iets realistisch is of niet. Dus ik vind dat een heel moeilijke vraag. Ik denk: tegen klimaatverandering, ja. En  gewoon om mensen een beetje bewuster te laten worden. De dingen die ik mag roepen in de voorstelling resoneren ook wel met mij: ‘stop wasting the planet’ en ’get rid of life of material greed’. Ik vind het fijn dat ik die zinnen mag roepen, omdat ik dat echt voel en ik probeer dat zelf ook te doen. Ik weet ook dat het naïef is om te denken dat dat gaat lukken. Dat is dubbel. Ik kan niet heel hard wensen denk ik.

Als je één van die 50 beelden zou moeten van kiezen, welke zou dat dan zijn en waarom?
Ik vind de Titanic wel heel goed, omdat dat beeld zo heel lang gerekt wordt en omdat het een breuk is met wat we heel de tijd aan het doen zijn.

Als we in de jaren ’60 zouden leven, zou je dan een hippie zijn?
Dat weet ik niet zo goed. Het is moeilijk, want de kritiek die wij nu geven, kunnen we ook alleen maar geven omdat we al zoveel verder staan. Nu zou ik zeggen dat ik geen hippie zou zijn, maar misschien dat ik dan wel nog zou kunnen geloven in een betere wereld. Ik zou wel eens willen proeven van hoe het toen was: die nieuwsgierigheid voelen die hippies wel hadden, dat onderzoeken en dat aftasten van wat kan, tegengaan van wat vanzelfsprekend is.

Waarover gaat deze voorstelling?
Het gaat over Paradise Now, de voorstelling die origineel gemaakt is in 1968. Wij hermaken die voorstelling met in het achterhoofd ook de 50 jaar ertussen en alles wat er sindsdien gebeurd is.

Hoe zou je die originele Paradise Now beschrijven?
Heel experimenteel. Veel beweging. Als er tekst in komt, dan wordt die geroepen. Een beetje sekte-achtig wel.

Hoe is het repetitieproces voor jou verlopen?
Goed, tof. We zijn de eerste 2 weken samen op locatie gaan repeteren en dat was keitof om de groep te leren kennen en Michiel te leren kennen. En dan is de voorstelling stilletjesaan gevormd.

Hoe kijk je naar de jaren ’60?
Als ik denk aan de jongerenrevoltes, dan zie ik vooral die kracht die zij toen als groep hadden om op te staan tegen de maatschappij. Dat is wat ik nu het meeste meeneem.

Waarvoor zou jij protesteren vandaag?
Het milieu. Ja, ik ben wel zo’n beetje bezig met vegetarisch en plastiek en zo. Ik vind het echt belangrijk dat het in de toekomst beter wordt.

Als je één van die 50 beelden zou moeten van kiezen, welke zou dat dan zijn en waarom?
Die van 2017, The Woman’s March. Misschien omdat dat het meest actuele beeld is en omdat ik dat zelf het meest heb meegemaakt of zo.

Als we in de jaren ’60 zouden leven, zou je dan een hippie zijn?
Ja, absoluut. Iedereen zegt dat ook. Omdat ik zo met plastiek bezig ben en zo en kunst heb gestudeerd.

Waarover gaat deze voorstelling?
Deze voorstelling gaat over alles en niets. Het is eigenlijk heel maatschappijkritisch en gaat over een soort van revolutie die wij willen aanwakkeren bij de mens. We vragen ons af wat die originele Paradise Now van 50 jaar geleden was. Waarover ging dat en wat is er tussen toen en nu gebeurd. Conclusie, niet zoveel. Hetzelfde is zich blijven herhalen, en dat willen we de kijker laten zien.

Hoe zou je die originele Paradise Now beschrijven?
Het was heel revolutionair. Naakt op de scène staan en het publiek deel maken van de voorstelling, dat was eigenlijk heel shockerend en not done. Dat leidde tot heel veel commotie. ’

Hoe is het repetitieproces voor jou verlopen?
Het is een heel leuk proces, sowieso. Je leert andere mensen kennen. Je ontwikkelt jezelf. Je weet meer door de dingen die je moet lezen… Ik ben een persoon met heel veel energie. Ik word eigenlijk niet snel moe. In het begin was ik wel soms mentaal moe, want we moesten keiveel nadenken, heel veel lezen en ze stelden mij vragen waarop ik zelf niet direct het antwoord wist. Mijn brein was gewoon kapot. Ik had nog nooit zoveel nagedacht.

Hoe kijk je naar de jaren ’60?
Iedereen zou een voorbeeld moeten nemen aan de mensen van toen die het lef hadden om in die maatschappij met die standaarden juist het tegenovergestelde te doen en dingen te doen waarvan ze wisten ‘dit kan heel slecht aflopen’. Tegenwoordig zeggen we wel wat we willen, maar alleen achter sociale media. Echt iets veranderen doen we niet meer. Dus we zouden meer initiatief moeten nemen.

Waarvoor zou jij protesteren vandaag?
Ik ben zwart. Mijn ouders zijn van Congo. Dus, ja, het is een gekend fenomeen dat je met een andere huidskleur dan blank, minder voordelen hebt als je iets wil bereiken. En het gaat niet alleen over huidskleur. Ik ben ook een vrouw: het is gewoon gekend wereldwijd dat mannen meer verdienen dan vrouwen. Als we nu al eens beginnen met elkaar gelijk te behandelen: ik ben een mens en jij bent een mens en de rest is bijzaak of versiering. Als we daar kunnen beginnen, dan kunnen we andere grote problemen oplossen.

Heb je een ander beeld van dans gekregen?
Ja, ja! Ik weet nog bij de auditie, dat Zoë (die Michiel assisteert) afkwam met zo’n rare kraaienshitdans. Dat is zo vreemd. Als ik zelf dans doe dan is dat breakdance. Dan is dat urban. Dat is zo cool, een beetje stoer doen. Dan komt zij daar met ‘je moet een kraaiengroep vormen’. En ik dacht: kraai?  Ik dacht eerst dat ze gek was of zo. Ik dacht: hedendaagse dans is voor die koekoeke mensen die zo rare dingen doen in hun vrije tijd. Maar nu doen we dat zelf constant. En ik heb echt appreciatie gekregen voor hedendaags. Nu vind ik het echt leuk om te doen. Dus ja, mijn dansperspectief is zeker breder geworden.  

Als je één van die 50 beelden zou moeten van kiezen, welke zou dat dan zijn en waarom?
Britney! Misschien omdat het met muziek te maken heeft en ik hou van muziek. Iedereen houdt van muziek. Wie houdt er niet van muziek? Britney is geweldig, maar ook zo’n slechte artiest: lipsynching here, lipsynching there. Britney, gewoon omdat ze Britney is.

Als we in de jaren ’60 zouden leven, zou je dan een hippie zijn?
Ik denk het wel, als ik mezelf probeer te plaatsen in het kader van toen. Hippie, dat is zo’n beetje tegendraads en anders. Ik ben niet per se tegendraads maar wel anders. Ik doe vreemde dingen, ook al weet ik dat andere mensen het abnormaal vinden, gewoon omdat ik daar gewoon plezier in vind.

Waarover gaat deze voorstelling?
Het gaat hoe je je moet verzetten en over hoe je dan werkelijk iets kan doen. Over het verschil tussen vroeger en nu.  Er is een verschil in de manier waarop we tegen de dingen ingaan, maar de problemen van toen zijn wel gebleven.

Hoe zou je die originele Paradise Now beschrijven?
Raar. Het was eerder een soort ritueel. Ik snap die voorstelling eigenlijk niet zo goed, want die spelers zitten heel hard in zichzelf. Ze proberen op de een of andere manier het publiek te betrekken, maar ze zitten echt wel in hunzelf, ze zitten. Ze zijn precies bezeten of zo.

Hoe is het repetitieproces voor jou verlopen?
De eerste dagen vond ik het echt wel moeilijk. Ik ben niet per se verlegen, maar als ik mensen niet ken, durf ik precies niet helemaal. We zijn een grote groep en iedereen is heel anders en ik vond eerst mijn plek niet echt. Maar dat was vooral, omdat ik gewoon ben om in een omgeving te zijn waar iedereen heel erg op mij lijkt, terwijl dat hier niet is.

Maar ik ben gewoon mezelf gebleven en na een paar dagen is dat wel voorbijgegaan.
Er waren momenten die ik echt heel saai vond en ik heb dat nu nog. Maar er waren ook momenten waarop je zelf iets moest maken of meer dansen en dat is eigenlijk wat ik het liefste doe en daar geniet ik wel van.

Waarvoor zou jij protesteren vandaag?
Vooral tegen de klimaatverandering. Het frustreert me een beetje, omdat ik daar zelf heel weinig aan kan doen. Allé, ik kan wel gaan recycleren en eten meepakken in potjes en een drinkbus gebruiken, maar verder helpt het ook niet zo veel.

Heb je een ander beeld gekregen van wat dans is?
Ja, mijn beeld is wel verbreed, maar ik vind het moeilijk om te zeggen dat ik dans in deze voorstelling. Als mensen vragen wat ik doe, dan zeg ik: “Ik beweeg.”

Als je één van die 50 beelden zou moeten van kiezen, welke zou dat dan zijn en waarom?
Er is zo’n foto van in Vietnam en dan ben ik het meisje in de oorlog en ze is aan het wenen. En op een bepaald moment draait iedereen dan rond mij. Dat vind ik wel mooi, want ik weet eigenlijk heel weinig van die oorlog. Dat is eigenlijk wel erg. Ik weet heel weinig over al die dingen. Maar als iedereen rond mij draait en doet dat mij denken dat de wereld eigenlijk gewoon verder gaat.

Als we in de jaren ’60 zouden leven, zou je dan een hippie zijn?
Ik denk het wel. Ik zit op De Ring en iedereen is daar zo zichzelf en ik vind dat echt een supertoffe school. In vergelijking met andere scholen in Leuven is het daar heel open en heel vrij. Het maakt niet uit of je tweedehandskleren draagt. Misschien dat ik, als ik in de jaren ’60 zou leven, ook zo zou zijn.

Hoe zou je de originele Paradise Now beschrijven?
Een voorstelling die bedoeld was om de mensen te shockeren en tot actie te brengen. Om duidelijk te maken: we zijn niet goed bezig.

Hoe is het repetitieproces voor jou verlopen?
We zijn met dertien en het is een supertoffe groep. We zijn super intens bezig, dus onze band is heel hecht geworden in zo’n korte tijd.

Wat voor beeld heb je nu van de jaren ’60?
Er was toen een soort omkanteling van ideeën. Weg van het traditionele. Ook het theater heeft toen een keerpunt gehad.

Waartegen zou jij protesteren vandaag?
Asociaal gedrag van mensen in het algemeen. Geef om elkaar. Je bent niet alleen op de wereld.

Als je één van die 50 beelden zou moeten van kiezen, welke zou dat dan zijn en waarom?
Die foto van Vietnam, omdat ik die zelf ook heel goed ken. Toen we die scène aan het maken waren, had Michiel allemaal foto’s neergelegd en moesten we de beelden aanduiden die we herkenden en dat was de eerste foto die ik eruit haalde.