De jongeren

Ben

Brussel, 2006

I will survive van Glora Gaynor De afmontage week. Zo zag je echt de voorstelling samenkomen en hoe alle puzzelstukjes op hun plaats vallen. Daarnaast ook de week in Dworp. Daar leerde je elkaar echt een stuk beter kennen en werden er vaak grote stappen gezet. Het moment bij de pulse waar we allemaal tezamen diagonaal naar voor gaan met de pijl en boog beweging. En de black bagel, het einde, waar iedereen nog voor één keer alles geeft. Je energie doorheen het stuk kunnen verdelen en het synchroon blijven met je mede-dansers. Kleed de BenMT23 lekker warm aan en geef het nooit boterhammen als avondeten. De voorstelling gaat over hoe wij als personen en als mensen met elkaar omgaan. Maar enkele dingen zitten er ook gewoon in omdat ze megacool zijn of omdat het gewoon prachtig is om naar te kijken. Toch denk ik ergens wel dat je achter alles iets kan vinden wat je aan de mensheid kan koppelen.  Bv: In de pulse zie ik hoe wij allemaal vaak dezelfde handelingen doen en dat die, zonder dat we het doorhebben, onderdeel worden van onze dagelijkse routine. Wij hebben daar dan enkele van uitgekozen. Elke beweging en elke intensiteit erachter kan door veel mensen anders worden geïnterpreteerd. Zo spelen we ook met het anders interpreteren van bewegingen en hoe mensen dingen omvatten of opnemen.

Flore

Heusden-Zolder, 2007

Freed From Desire van Gala. Of voor een net iets chiller vibe: Sterrenstof’ van De Jeugd Van Tegenwoordig. Ik vond heel de repetitieperiode ongelooflijk leuk en leerrijk, maar de week in de krokusvakantie en dan specifiek de eerste twee doorlopen met publiek, vond ik het fijnst. Alles kwam samen: licht, muziek, kostuum, choreografie, en om dat geheel voor de eerste keer te mogen tonen aan een groep mensen voelde echt heel magisch! De black bagel, het laatste deel van voorstelling, omdat ik dan steeds het gevoel heb dat we samen als groep nog één laatste keer volledig willen losbreken en alles willen laten zien wat we in onze mars hebben. De energie die we in dat stuk samen opwekken maakt mij oprecht heel blij en excited!  Ik vind het meestal een uitdaging om mijn ´I am not´ te doen voor een volle zaal, omdat ik soms niet goed weet of ik mijn gekozen woorden en zinnen op de juiste manier over breng en of alles verstaanbaar is voor het publiek. Ik ben iemand die graag veel kansen grijpt en deze telkens zo goed mogelijk probeer te verwezenlijken, waardoor ik zowel de voor- als ook af en toe de nadelen van mijn perfectionisme ervaar. Ik ben ook een persoon die enorm veel houdt van afspreken met vrienden, familie, …, maar op tijd komen staat vaak niet in mijn woordenboek. Dus mocht je ooit iets met mij willen doen, weet dan dat je best zelf ook iets later kan komen. De voorstelling gaat volgens mij over hoe wij als mensen met elk onze unieke, persoonlijke handleiding een weg/manier proberen te vinden om te functioneren in de maatschappij, of er net even proberen uit te ontsnappen. Begrijpen de mensen waarmee ik in contact kom mijn handleiding, of moet ik eerst zelf nog achterhalen en overbrengen wie/wat een ´Flore´ precies is? In de voorstelling wordt er ruimte gelaten voor interpretatie, want iedereen heeft zijn/haar/hun eigen perspectief, dat is menselijk! Fysiek contact komt aan bod in verschillende gradaties. Hoe dicht wil je iemand in je personal space laten komen? Net zoals in het dagelijks leven proberen we rekening te houden met de ander, om zo samen telkens opnieuw een eigen verhaal te creëren. Maar is het, zoals ik in het begin al zei, soms niet eens gewoon tijd om samen of alleen uit te breken en even alle handleidingen, regeltjes en kleinigheidjes waarmee we elke dag rekening houden even te vergeten en hier in het moment te wezen?

Hannes

Antwerpen, 2003

Just like you van NF De week in Dworp, omdat we elkaar hier buiten de repetities beter hebben leren kennen. Black bagel, als deze goed gaat. Dit is de laatste scène. Die is zeer uitputtend, maar toch krijg ik er energie van. De tekst met precieze bewegingen die ik moet kennen vind ik erg lastig, zowel om te maken als om uit te voeren. Ik kan minder goed omgaan met emoties dan de meeste mensen, en hierdoor ben ik ook wat stiller/minder sociaal. De voorstelling gaat over wie wij alle twaalf zijn, en hoe we reageren op elkaar. Hoe de connecties tussen twee mensen soms veel simpeler gevormd zullen worden dan bij twee andere.

Ine

Diest, 2007

Me too van Meghan Trainor 🙊 Repetitieweek in Dworp De rap 😎 Moeten wachten op de volgende repetitie 😉 Altijd op zoek naar iets nieuws op artistiek en creatief vlak. De voorstelling gaat over de verschillende manieren hoe individuen in elkaar zitten zowel op mentaal als fysiek vlak. Ook niet iedereen werkt op dezelfde manier en volgens dezelfde handleiding.

Julie

Malle, 2001

Instant Crush van Daft Punk. En stiekem ook Obsession van Aventura, Judy Santos. De repetitieweek tijdens de krokusvakantie. De vortex. De rap. Ik ben heel graag omringd door anderen en vul mijn dagen rijkelijk. Maar net zoals ik graag omgeven ben door drukte, ben ik even graag omgeven door stilte en rust. Wanneer ik hier nood aan heb, zal je dit zeker en vast van mijn lichaamstaal kunnen aflezen. Mijn energiepeil moet dan opladen om zich weer op de roos van de rijkelijk gevulde dagen te kunnen richten. De voorstelling gaat over de interactie tussen jezelf en anderen. Over de handleiding die ieder van ons met zich meedraagt en het al dan niet bewust zijn van deze handleiding. In welke mate staan we stil bij de manier waarop we interageren met anderen en de rol van onze handleiding binnen deze interacties. Het gaat voor mij ook over puurheid en kwetsbaarheid. Het volledig ontrafelen van de eigen handleiding aan het begin van dit creatieproces; de confrontatie, de openheid, naar anderen toe, maar ook naar jezelf. Verder wordt een groot deel van de voorstelling voor mij ook gedragen door het concept “aanraking”. Aanraking is, bewust en onbewust, een dragende factor in interactie met anderen en dit krijgt binnen de voorstelling ook een plaats.

Lena

Leuven, 2006

Techno waarbij ik niet hoef na te denken wat ik doe. In Destelheide waren er heel veel leuke momentjes. Samen ‘s avonds een film kijken of gewoon een beetje chillen en praten. We werkten toen ook aan onze eigen human instruction manual, dat vond ik ook heel leuk. Ik vond het interessant om te zien hoe we daar zo echt is even bij stil stonden. Er zijn ook super verschillende resultaten uitgekomen, wat heel vet was om te zien! Daarnaast ook de week na Destelheide in Ultima Vez, omdat je toen echt voelde wat voor een grote stappen we allemaal hadden gezet die twee weken. Die week kon ik ook terug wat meer meedoen, nadat ik was geopereerd aan mijn appendix. Ik denk het hele stuk vanaf de rap, tot aan de poses die we met de hele groep in een rijtje maken. Mijn lievelings moment is wanneer ik in die rij samen met Ben in onze positie sta. Mijn ukelele stuk is dan net gepasseerd en daar is dan zo even de ruimte om gewoon wat te lachen naar elkaar en stiekem een klein beetje te praten. De puls, wanneer we met de hele groep in een krachtige beweging van de ene diagonaal naar de andere gaan, vind ik ook heel leuk, alleen een beetje vermoeiend.  Ik vond het vooral in het begin, en nu soms nog steeds, heel moeilijk om mij kwetsbaar op te stellen. Om te beseffen dat het echt een safe space is en dat je gewoon kan creëren met de groep. Dat je kwetsbaar opstellen niet per se iets negatiefs is.   Het liefst van al ben ik het zonnetje voor mijn omgeving, voor zo ver dat lukt. Ik vind optimisme heel belangrijk en hou echt van positieve mensen. Ik kan ook niet goed alleen zijn en niets doen. Allez, op zich kan ik dat wel, maar ik plan toch graag alles vol met leuke dingen om bezig te blijven.  De voorstelling gaat over zowel de verschillende vlakken van contact, als het tegenovergestelde ervan. Hoe mensen reageren op aanrakingen en hoe verschillend dat per persoon kan zijn. Daarbij komt dan ook je menselijke handleiding kijken en hoe verschillend ook die per persoon kan zijn. Het gaat over aspecten van hoe mensen in elkaar zitten. De voorstelling gaat volgens mij veel verder dan enkel dans. Je leert ons ook kennen. Er komen heel verschillende scènes in de voorstelling, maar toch hebben ze allemaal een link met het menselijke gedeelte. 

Maïté

Antwerpen, 2004

Dat zijn er veel te veel om te noemen, maar op het moment krijg ik altijd wel zin om te beginnen dansen als ik de volgende liedjes luister: I wonder van Protassov feat. Bajka, Didn’t Cha Know van Erykah Badu en Moonshine Got me van Daniel Norgren. Onze repetitieweek in Dworp. Het allerlaatste deel van de voorstelling: de black bagel/vortex. Het praten op een podium. Dit is iets wat  ik voor deze voorstelling nog nooit had gedaan en wat dus best spannend is voor mij. Eten dat niet bij elkaar hoort, ga je nooit samen zien liggen op mijn bord. De voorstelling gaat over hoe iedereen zijn eigen human instruction manual heeft en hoe we connecties met elkaar kunnen maken en elkaar beter kunnen begrijpen en kunnen leren kennen als we deze met elkaar zouden delen.

Milo

Strombeek, 2006

Hey Ya van Outkast. De week in Dworp, het blijven slapen, nieuwe dingen en vooral ook elkaar leren kennen. De rap samen met Sabur. Niet té hard nadenken over de dans, maar even goed over andere zaken rond de voorstelling. Ik kijk vaak en observeer alles goed. Dit doe ik niet door mijzelf op de achtergrond te stellen, in tegendeel. Respect, liefde en vriendschap zijn dingen waar ik veel belang aan hecht en zeer blij van kan worden. Toch kan ik ook heel gelukkig worden van alleen te zijn. De voorstelling gaat over het tonen van verschillende eigenschappen en zaken van verschillende jongeren. Iedereen denkt, doet en is anders. Er wordt getoond hoe jongeren met zichzelf, maar ook met elkaar omgaan.

Nolan

Zottegem, 2005

A Forest van The Cure
Our darkness van Anne Clark
Mas Que Nada van Sergio Mendes & Brasil ’66
O La La La van TC Matic De snack-pauzes. De black bagel. Dit is het einde van de voorstelling.  Het spreken voor publiek.  I am not listening to pop music.  De voorstelling gaat over jezelf leren kennen, om zo een instruction manual te kunnen maken voor anderen.

Sabur

Antwerpen, 2003

I Hate YoungBoy van NBA YoungBoy Pambidou. De opwarming en de doorloop zijn altijd tof geweest om elkaar wat beter te leren kennen. Mijn lichaam beter leren kennen en ernaar te luisteren. Dat ik stotter en er heel veel woorden door mijn hoofd spelen. De voorstelling gaat over emoties en onzekerheden. Over  het leren accepteren van feiten over jezelf.

Shanoy

Jamaica, 2007

Ik kan niet kiezen. De week in Dworp. Ik vond het heel leuk om iedereen beter te leren kennen. De pulse. Luid en duidelijk genoeg praten. Het publiek echt durven aan het spreken. Dat ik niet Beyoncé ben. De voorstelling gaat over een heel groot onderwerp waar je veel over kunt leren en onderzoeken. Als publiek leer je de dansers ook kennen. Namelijk,  wat we niet zijn. Wij als dansers hebben onszelf ook beter leren kennen op een of andere manier. Als publiek kun je soms ook jezelf vinden in iemand zijn/haar instruction manual, dat is het mooie aan dit stuk.

Victor

Lier, 2008

Just Dance van Lady Gaga. De allereerste repetitieweek. De mugshot en de laatste scène: de black bagel/vortex. Mij bij de groep voelen. Dit ligt aan mij. Ik heb PTSD (post-traumatic stress disorder). De voorstelling gaat over hoe verschillend mensen zijn, maar dat we vaak ook op elkaar kunnen lijken, en dat iedereen zijn of haar eigen koffer meedraagt.